 |
 |
یار منو صدا کنین، به لبخندش نگاه کنین
جونها به پاش فدا کنین، معشوقمو صداش کنین
بگین که یارش اومده ، با هزار امید اومده
بگین که با عش اومده ، با قلب پر مهر اومده
بگین که من فداش میشم،فدای اون چشاش میشم
بگین که من قربونیشم،قربون اون نگاش میشم
بگین که من مجنونم ، مجنون توی قصه ها
قصه های پر ز امید که داده امید به دلا
بگین فراموش بکنه ، غصه هارو دور بذاره
بگین که عاشقش اومد تا اونو رو سر بذاره
بگین ستاره ی منه، ستاره ی بخت منه
اگه از من دوری کنه آتیش به این دل میذاره
بگین که اون صداش برام مثله ترانه میمونه
بگین که اون حرفاش برام تو سینه باقی میمونه
بگین که لبخندش برام ، غصه هارو دور میکنه
شادی میاره توی دل شب و روزمو شیرین میکنه
(شعر از حقیر )
هر کسی رونق
بازار خودش می خواهد
نه پدر برگشت
ه نه کسی گوشه ی خلوتکده را
پر کرده
آسمان بارانی
نفرستاده دگر
سالها طی شده
باران نشده
دیده ها
بارانیست
چشم ها
ابر آلود
بغضها
می ترکد
_ آسمان سنگ دل است ؟!
_ گریه اش می آید و فقط
می خندد
آسمان خیس که؟ نه!
خشکیده ،
مزرع گندم و جو
دیگر نیست
کولی از آمدن از غربت دور
کوچه ی دهکده را
طی نکند
بار دگر
چون که او می داند
که اگر آمد و رفت ؛
هیچ بر بند و بساطش
نشود افزوده
_ خوشه ای نیست که خرمن گردد ؟!
_ خوشه ای هست ولی
باران نیست !
گریه ام می آید
مادرم
حسرت باران دارد
و برادر هایم
هر کسی
رونق بازار خودش می خواهد !
پسر ِ کوچک خلوتکدمان
فکر بارانی نیست
تکیه اش بر خویش است
و توکّل
به خدا
در دلش دنیاییست که به مردان
به سخاوت ندهند
بازوانش
همه شوق
در نگاهش
غم و حسرت
و امید
فکر امروز و فردا دارد
و برادر هایش
هر کسی
رونق بازار خودش می خواهد
دخترک بر قالی
نقش غم می بافد
و سه تا اسب سفید
سفره با تکّه ی نان
، پدر و مادر و من
و برادر هایم
همه با هم هستیم
و شده گوشه ی خلوتکدمان
خانه ی سبز امید !
من غزل می خوانم
پدرم قصه ی شاه و کچلک می گوید
مادرم هم دارد
چادری می دوزد
که پر از رنگ خداست !
پسرک با پسرک با پسرک با یک مرد !
وسه خواهر
همگی اینجاییم
توی قالی
همه با هم هستیم
2 گره سبز بزن
، 2 گره آبی رنگ
، و گره ها
و گرههای دگر ...
نقش قالی می گفت دلش و او
می بافت
و خیالاتش را
رج به رج بر تن قالی
می چید !
خواب قالی
کوتاه
و خیالات بلند !
دخترک شاعر بود
و خیالاتش از جنس ترنج !
گل ِ حسرت می بافت ،
لچک ِ قالی
او قافیه بود
، تار و پودش
همه از وزن و عروض !
گاه گاهی هم در اوج ِ خیال
چارچوبش را
خالی می کرد
و گره
بر رگ ِ قلبش می بافت !
شعرهایی می گفت
عاری از قافیه و وزن و عروض
فرش هایی می بافت
نقش هایش
همه از شعر ِ سپید !
فرش او باران داشت
آسمان می بارید
و زمین
مزرعه ی ریحان بود
کولی از غربت ِ دور
یک نفس می آمد ،
کو چه ی دهکده را
له می کرد
زیر ِ پاهایش
با برگ ِ چنار !
کاش زندان می شد
زندگی چون قالی
و اگر غم سر ِ حرفش می شد
باز با قلب ِ من و یک دنیا ،
دخترک می شدم و قالی شادی ها ر
ا به گره کردن ِ یک واژه و صد حرف و کلام
رنگهای صدفی می کردم
و اگر می دیدم
آسمان گریان نیست
فقطش می گفتم
که دلم
تنگ ِ تو است
بعد
گریان می شد
و تو
از چشم ِ غریبانه ی
یک اسب ِ سفید
که به جولانگه آبی
می رفت
ساده می افتادی
و تن ِ مزرعه
آبی می شد
بعد
من با تو و گندم بودیم
زندگی
رونق داشت !
و اگر رونق ِ خود را می خواست
هر کسی گوشه ی خلوتکده را
تا ابد
پاتق رونق می کرد !
در زمین ِ پسر ِ مزرعه هم
گل ِ گندم پر بود
حسرت ِ آمدن ِ باران هم
بر دل ِ مادر ِ این قصه
نبود !
پدر ِ قصه
اگر خانه نبود ؛
عطر ِ یادش
همه ی دهکده را
پر می کرد !
...
کاش زندان می شد
زندگی چون قالی
ولی افسوس
فقط زندان است
خالی از
رنگ ِ صداقت
و خیال !
منم آن زندانی
که دلم می گوید:
زندگی
زندان است
و در این زندان هم
هر کسی
رونق ِ بازار ِ خودش
می خواهد !
ستاره
سروده شده در
دی ماه 86
روزگار خوبی بود مخفی ات که می کردم
رفته ای و اینک من ، راز ِ زار ِ پردردم
رفته ای که ؟ نه ! امّا بین ِ خود که میگردم ؛
گم شدی چرا؟ ای کاش مخفی ات نمی کردم!
یه روز که بارون می اومد و دلم گرفته بود و با خدا درد دل می کردم خدا دستام رو گرفت و منو با خودش تا ته کوچه برد آخر کوچه جز من و بارون و خدا هیشکی نبود حتی درد دلایی که شاید اول کوچه جا مونده بودن !
نمی دونم ..... شاید هم به همین خاطره که تو روزای بارونی دوست دارم مثل دیوونه ها بدون چتر زیر اشکای آسمون تا آخر یه کوچه ی بلند پیاده قدم بزنم آخه فکر میکنم خدا یه جایی ،گوشه کنارای همین کوچه منتظرمه!
ستاره
بچه ها من یادم رفت اول بگم .
.
.
.
.
.
.
.
شرمنده شعرا از خودم نیست البته نیت مهمه نه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ 
این طرف مشتی صدف ، آنجا کمی گل ریخته است
موج ، ماهی های عاشق را به ساحل ریخته
بعد از این در جام ما تصویر ابر تیره ای است
بعد از این در جام دریا ، ماه کامل ریخته است
مرگ حق دارد که از ما روی برگردانده است
زندگی در کام ما مرگ هلاهل ریخته
هر چه دام افکندم ، آهوها گریزان تر شدند
حال ، صدها دام دیگر در مقابل ریخته
هیچ راهی جز به دام افتادن صیاد نیست
هر کجا پا می گذارم دامنی دل ریخته
عارفی از نیمه راه تحیر بازگشت
گفت : خون عاشقان منزل به منزل ریخته
یه روز از شروع کردن می ترسیدم اما حالا همه اش به این فکر می کنم که نکنه یه روز همه چی تموم شه!
ترسیدم به تو توکّل کردم ، شروع شد ومن اونقدر ادامه دادم که حالا بدون اینکه حتی خودم بدونم کجای این قصه ام همه اش از این می ترسم که قصه تموم بشه و من مثل کلاغی باشم که هیچ وقت به خونه نمی رسه!
البته راست و دروغ قصه ی شروع چیزیه که با بالا رفتن و پایین اومدن نمی شه تشخیص داد که اگه به ماست رسیدیم راست باشه و اگه به دوغ ، یه دروغ محض! اما اگه اینطور باشه فقط یه آرزو می تونم بکنم اونم اینکه کاشکی میون یه دروغ مصلحتی گیر نکرده باشم!
دیروز هوا ابری بود خیلی دوست داشتم بارون بگیره و من دوباره مثل قدیما زیر بارون تنها با خیال تو قدم بزنم و دوباره آرزو کنم و با هات حرف بزنم آخه خیلی وقته که بارون نزده بود آسمون مثل دل من گرفته بود شاید اونم می خواست با تو حرف بزنه اینقدر از احساس سر شار شده بود که نا خود آگاه و آروم آروم اشکاش از گونه هاش سر ریز شد و من بین گریه ی آسمون غم خودم رو فراموش کردم !
و در آخر به خاطر همه چی ممنون حتی به خاطر اون دروغ مصلحتی که برای چند روز به من امیّد زندگی کردن داد!
بنده ی کوچک تو :*ستاره *
آن کس که دلش رنگ خدا می گیرد
جان می دهد و برای حق می میرد
در خانه ی قلب او نمی گیرد جای
نه کینه و غم ، نه روز ِبد می بیند !
وانکس که حصار چشم او دنیا شد
بشکست حصار ومرد ِ نابینا شد
از خار حصار چشم خود بود که در ؛
چشمش بنشست و مردمک تنها شد!
چگونه بی تو سر کنم
که با تو می کشم نفس
و در عبور پیچ پیچ لحظه ها
که کوچه باغ سینه ی
پر از صنوبر مرا
به نغمه خوانی
هزار و یک چکاوک
رسیده از دیار کوچ
زمانه مژده داده است
منم اسیر پیچکی
که لانه گونه
در درون شاخه ام
فقط تو را
به چشم انتظار
میزند صدا
و با هجوم لانه های مرغ عشق
به شاخه
میکنم نزاع
و بی سپر
جواب حمله های
تازیانه وار کوچ را
به رد زدن به سینه ی
پرستوان سرزمین دیگری
به غیر تو
ببین چه ساده می دهم!
کجایی ای به کوچ رفته از دلم ؟!
که شاخه ام بدون تو
هویّت درخت را
به جنگ با بنای لانه های تازه
برده زیر صد سوال !
کجایی ای به کوچ رفته ازدلم ؟!
بیا که شاخه های من
به لانه ی تو زنده اند
بدون حسرتی که می زند صدا
به گوش من :
چنارکم!
درخت باش ،
درخت باش و
سخت باش !
برخیز و کمی این دل ما را به نگه دار
بر خیز و کمی با من دیوانه بزن زار
گر ناز خرم با همه نازان تو بیاور
یک جرعه می ناب و کمی جرعه ی دیدار
عاشق به ترحم همه جا خام شود زود
رحم کن به من عاشق دیوانه ی بیمار
رحم کن که چگونه شوم اینگونه شکارت
صیاد دلم باش و من اینگونه وفادار
یک بوسه ی شیرین ز لبت جرم نباشد
ای لعل لبت قبله ی جانانه ی اغیار
...
من یا تو؟
سکه دوستی!
بیهوده!
یاد
بهار!
ذهن پنجره!
!
تیغ زمانه!
!!!
!
بی صدا
سر در گریبان!
از جنس خودم!
فصل کشتار!
[همه عناوین(324)][عناوین آرشیوشده]
 |
 |
